Τρίτη, 1 Ιουλίου 2025
Δεν ξέρω τι είμαι, ποιος είμαι, πώς είμαι που πάω. Θέλω να μου επιτρέψουν κάποτε να ξεχάσω να μιλώ. Όχι να κινούμαι. Κάποτε σε κάτι θέλω να γίνω επαγγελματίας. Τον στοχάζομαι τον επαγγελματία έναν που φτάνει το επάγγελμά του στο όριο και τη στιγμή που το λειτουργεί κρατά τα χείλια του σφιγμένα. Επαγγέλλεται με δυο τσακίσματα στις άκρες των χειλιών. Αν έπαιζα κιθάρα φοβάμαι πως δεν θα μπορούσα να αποφύγω τον πειρασμό να τη σπάσω.
Τετάρτη, 2 Ιουλίου 2025
Είναι φωτογραφίες παλιές, κυρίως, που μας θυμίζουν τέτοιες διατάξεις (πραγμάτων) που παλιά ξεκούραζαν τη ματιά μας. Στις φωτογραφίες μου, λοιπόν, βλέπω κι εγώ τέτοιες παλιές και αγαπημένες διατάξεις, βιβλίων ή και αντικειμένων, και αναθυμούμαι, και κάποτε νοσταλγώ, και συλλογίζομαι εποχές που πέρασαν και πάνε. . .
Πέμπτη, 3 Ιουλίου 2025
Ανακάλυψα τρυφερότητα, παράπονο, ενδιαφέρον σε βαθμό υπέρτερο από αυτόν της πρώτης ανάγνωσης τους. Ο χρόνος είχε κάνει το θαύμα του. Μικρές ή και μεγαλύτερες πληγές της τότε σχέσης επουλώθηκαν και έσβησαν. Έμεινε η τρυφερότητα και το ανθρώπινο ενδιαφέρον, η αναπόληση για ό,τι πέρασε και χάθηκε. Από την άλλη διαπίστωσα ότι κάποια σημεία που τότε με είχαν εκνευρίσει εξακολουθούν να με εκνευρίζουν. Το χάρηκα, μιας και ήταν μια μικρή απόδειξη του ότι και τότε σωστά έκρινα και αντέδρασα.
Παρασκευή, 4 Ιουλίου 2025
Διάβαζα και ζωντάνευε η εποχή και ο τόπος. Το 1981, το Νέο Καρλόβασι της Σάμου και, φυσικά, η Γλυφάδα των αδειών μου. Πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα που τότε με ζόρισαν και με πίκραναν εμφανιζόντουσαν δίχως αιχμές, δίχως γωνίες. Διάβαζα, αναπολούσα, χαιρόμουνα. Βρήκα ότι σε κάποια σημεία ήμουν απόλυτος και δαγκώθηκα. Η αλαζονεία της νιότης, προφανώς. Το “Σε ένα πράγμα πρέπει να είμαστε απόλυτοι. Στο να μην είμαστε απόλυτοι!”, σαν στάση ζωής, ήρθε αργότερα.
Σάββατο, 5 Ιουλίου 2025
Μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει κάποια με το βλέμμα σαρώνοντας και φευγαλέα ειδόντας [την]; Μπορεί! Ο Ν. την Κ. στην οδό Ακαδημίας βαδίζουσα [να χρησιμοποιούμε και καμιά μετοχή που και που]. Την Τετάρτη, 12 Μαΐου, και ενώ βρισκόμουν στο λεωφορείο [208 – Κάτω Ηλιούπολη] από την εργασία μου επιστρέφοντας. Του βαδίσματός της το πως αιχμαλώτισε τη ματιά μου. Την είδα. Την αναγνώρισα. Τόσα χρόνια μετά. Με τα σημάδια της εγκυμοσύνης εμφανή. Με τα μαλλιά κομμένα καρέ. Με μαύρο γυαλί, παντελόνι και τσάντες. Μια υπάλληλος διπλωματική [αμ’ όχι παίζουμε]. Όμως συγκινήθηκα. Ώρα καλή στα βήματά της που την πάνε [όπου, όπως, όσο θέλει].
Κυριακή, 6 Ιουλίου 2024
Η τάξη του κόσμου πολλές φορές υπολογίζει, υποθάλπει και δημιουργεί τους ευνοούμενους σχηματισμούς της ανεξάρτητα από την πεπερασμένη σκέψη των ανθρώπινων όντων που εμπλέκονται σ’ αυτούς. Προσεκτικά η μοίρα ετοιμάζει τις συμπτώσεις της και το βαρύ χέρι του χρόνου μοιάζει να είναι πολύ σίγουρο, μερικές φορές, ώστε να το εμπιστευτούμε απόλυτα. Και ξυπνάς ένα πρωί και κάθεσαι να γράψεις ένα γράψιμο στο ημερολόγιό σου και έχεις, μόλις πριν λίγο, με την Κ. μιλήσει. Αισθάνεσαι, τότε, τον κόσμο να είναι αλλιώς.
Δευτέρα, 7 Ιουλίου 2025
Εχθές. Βόλτα στους νυχτωμένους της Γλυφάδας δρόμους. Το Sony – Ericsson C905 στην τσέπη πειρασμός. Η λύση. Τα γυνείκελα. Πάλι. Εκεί. Ακίνητα. Υπομονετικά. Κάποτε ακέφαλα. Φωτογράφιση, δίχως φλας, κατά βούληση. Μια συλλογή που μεγαλώνει. Οι γωνίες (φωτογράφισης) και οι περαστικοί. Μπαίνω στον πειρασμό να ανεβάσω γυνείκελων φωτογραφίες και στο Facebook. Ίσως!
Τρίτη, 8 Ιουλίου 2025
Είμαι τακτικός άνθρωπος τελικά. Όλα σε τάξη, συγκεντρωμένα, ταξινομημένα, προσεκτικά φυλαγμένα. Θυμήθηκα τα νιάτα μου εχθές. Μέσα από τα γράμματα, τα σημειώματα, τις αντιγραφές, τις καρτούλες της. Ανάγευση εποχών, τόπων, καταστάσεων, συμβάντων. Ο γραφικός της χαρακτήρας. Ο υπέροχος γραφικός της χαρακτήρας. Πόσο καιρό είχα να ανοίξω τον κόκκινο αυτό φάκελο;
Τετάρτη, 9 Ιουλίου 2025
Ο σαρωτής με προκαλούσε. Τα καλά της τεχνολογίας. Σάρωσα αρκετές σελίδες, σημειώματα, καρτούλες, ζωγραφιές. Θα έλεγα δοκιμαστικά. Θέλω να τα έχω συγκεντρωμένα και με άλλο τρόπο. Να τα προστατέψω από τη φθορά του χρόνου. Να τα διαιωνίσω. Το αποτέλεσμα ήταν τέσσερα αρχεία μορφής PDF. Δεν έμεινα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Χρειάζεται περισσότερη προσοχή. Σωστή ταξινόμηση κατά χρονολογία, και κατά το δυνατό, και, βασικότατο, καλύτερη ομαδοποίηση.
Πέμπτη, 10 Ιουλίου 2025
Είμαι ένας άνθρωπος που θέλει το παρελθόν του εύκαιρο. Διαθέσιμο σε πρώτη ζήτηση. Έτσι που να βλέπω την πορεία των σχέσεων. Πώς γεννήθηκαν, πώς έφτασαν στο μέγιστο, πως έσβησαν. Κι αν αυτά τα πώς συνοδεύονται και από τα πότε τους και έχουν και τις λεπτομέρειες τους ακόμα καλύτερα! Με τα τοιαύτα, λοιπόν και όχι μόνο, ασχολήθηκα εχθές και σήμερα και το τραγούδι που ακούγεται χαρισμένο στην Κ.Κ (κι ας μην ανταποκρίθηκε. . .).
Παρασκευή, 11 Ιουλίου 2025
Μετά άλλαξαν οι εποχές. Στρατιωτική θητεία και εργασία, ετών εννιά, σε επαρχία της Δυτικής Μακεδονίας. Ο μαύρος, πλαστικός και Παριζιάνικος φακός ξεχάστηκε σε κάποιο συρτάρι. Κάποια στιγμή χρειάστηκα τη βοήθεια του. Τον ανέσυρα. Με βόλεψε. Συνέχισα να μεγαλώνω. Εμφάνισα μια κομψή πρεσβυωπία. Προμηθεύτηκα τα κατάλληλα γυαλάκια. Δε με συγκίνησαν. Τα έκλεισα σ’ ένα συρτάρι. Τ’ απαρνήθηκα. Μου έμεινε ο μικρός μαύρος Παριζιάνος, βοηθός και παραστάτης. Πάντοτε πρόθυμος και, κυριολεκτικά, του χεριού μου.
Σάββατο, 12 Ιουλίου 2025
Έγραψα σε μια κάρτα:
Κορίτσι
Τώρα βρήκα πάνω στο
γραφείο μου χαραγμένο
“Ε”
και σε θυμήθηκα έντονα
1 του Μάη 1980
Κυριακή, 13 Ιουλίου 2024
Είναι κάποιες μέρες κατά τις οποίες επιτρέπουμε στον εαυτό μας πράγματα. Ιδιαίτερες μέρες. Εχθές. Έψαξα. Βρήκα. Μια διεύθυνση e-mail. Έστειλα μήνυμα. Δεκαπέντε, και περισσότερα, χρόνια μετά την τελευταία φορά που την είδα. Σχεδόν τριάντα από τότε που ήμασταν μαζί. Λιτά “Χρόνια Πολλά”, ένα διαπιστευτήριο σαν συνημμένο. Υπογραφή: αείποτε. Προφανώς, αν το διαβάσει, θα καταλάβει. Το ζήτημα είναι αν θα φτάσει στα χέρια της.
Δευτέρα, 14 Ιουλίου 2025
Animula vagula, blandula,
Hospes comesque corporis,
Quoe nunc abibis in loca
Pallidula, rigida, nudula,
nec, ut soles, dabis iocos. . .
Τρίτη, 15 Ιουλίου 2025
«Άστατη, κολακευμένη ψυχή
ξένη κι ωστόσο αχώριστη απ’ το σώμα
που τώρα αφήνεις στη γη
ωχρότατη, ριγώντας γυμνή
δεν θα παιχνιδίζεις, όπως συνήθιζες. . .»
Τετάρτη, 16 Ιουλίου 2025
Ο χρόνος όλα τα αλλάζει. Αυτό που σήμερα έχει τεράστια σημασία σε χ έτη μπορεί να είναι μια απλή ανάμνηση ή και να έχει διαγραφεί από τη μνήμη και την καρδιά. Η διατήρηση της μνήμης, η επέκταση της στιγμής, η καταγραφή της ζέουσας πραγματικότητας είναι μερικά από τα πλεονεκτήματα που χαρίζει ο γραπτός λόγος.
Πέμπτη, 17 Ιουλίου 2025
Κάπου στο Κολωνάκι, μου είπε:
“Ξέρεις τι;”
“Όχι.”
“Είσαι πολύ όμορφος άνθρωπος!”
Αισθάνθηκα να μου κολλούν το παράσημο και να με αποστρατεύουν. Την άφησα κάπου στη Σόλωνος. Ένα σφίξιμο του δεξιού μου χεριού στο αριστερό δικό της.
Παρασκευή, 18 Ιουλίου 2025
Τον χτύπησε η μυρουδιά. Την ενίσχυσε με δυο κοφτές εισπνοές. Ξαφνίστηκε. “Άλλο και τούτο!”, συλλογίστηκε. Ίσως και να έκανε λάθος. Μπορεί να ήταν, μπορεί και να μην ήταν. Είχαν περάσει ήδη 25 – 26 χρόνια. Δεν είχε καμιά σημασία. Σημασία είχε η λέξη που αμέσως καρφώθηκε στο μυαλό του και το ό,τι αυτή έφερε και ξύπνησε. Δεν περίμενε ότι θα είχε συγκρατήσει τη συγκεκριμένη οσμή. Την οσμή που ευθύς ανέβασε στην επιφάνεια τη λέξη “Chloe”. Το άρωμα της.
Σάββατο, 19 Ιουλίου 2025
Το, άδειο πια, μπουκαλάκι που της είχε ζητήσει και τόσα χρόνια κρατούσε σε μια μεγάλη γαλάζια βαλίτσα. Μια βαλίτσα γεμάτη “Μυστήριο”, “Μάσκα”, “Μασκούλα”, “Μίκυ Μάους” και ένα πλήθος σχολικά βιβλία, λυσάρια και περιοδικά. Με το κουτάκι του σε απόχρωση του ροζ, αν θυμότανε καλά. Κάθε φορά που άνοιγε την βαλίτσα άνοιγε και το κουτάκι. Μύριζε το άρωμα. Μύριζε και θυμόταν. Είχαν πια χωρίσει.
Κυριακή, 20 Ιουλίου 2025
Ο θάλαμος του ανελκυστήρα κατέβαινε κι αυτός αναθυμόταν. Ιστορίες παλιές, ξεχασμένες. Περιστατικά, γεγονότα, εξόδους, διάλογους. Ένα φόρεμα της. Τους ώμους της γυμνούς. Ένα πουκαμισάκι της. Συναντήσεις επιτυχημένες και αποτυχημένες. Τις πρώτες και μοναδικές κοινές διακοπές τους. Την οικογένεια και τους φίλους της. Αναθυμότανε, σκεφτότανε και εισέπνεε το, τότε, άρωμα, της.
Δευτέρα, 21 Ιουλίου 2025
Εγώ, ένα μέγεθος αναλλοίωτο, παραμένω στη θέση μου καρτερικός και ενσυνείδητος. Η τηλεφωνική μου συσκευή, ανεβασμένη στο ύψος του τραπεζιού της γκρίζα και σοβαρή, με δυναστεύει. Που και που την πιάνει το ρίγος του κουδουνίσματος. Αμέσως κοιτάζω το ρολόγι μου και κάνω τις υποθέσεις μου ριγώντας ανάλογα. Τελικά αποδεικνύετε ότι το τηλεφώνημα ήταν άλλα άντ’ άλλων και εγώ έχω να ηρεμήσω μια ταραγμένη καρδιά. Η έκρηξη θα αρχίσει από το τηλέφωνο. Κοιτάζω αυτό το αντικείμενο και του ανταποδίδω τη ζημιά βγάζοντάς του τη γλώσσα. Με έχει στο χέρι και το γνωρίζει. Το τηλέφωνο είναι από τα σοβαρότερα πράγματα που έχω δει.
Τρίτη, 22 Ιουλίου 2025
Απεχθάνομαι να καταργώ προβλήματα όπως απεχθάνομαι να τα προσεγγίζω με τη λύση στο χέρι. Μιλάω για τον εκάστοτε Κ., για τον εκάστοτε Α. και για όλους τους εκάστοτε εκάστοτε. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Όμοια όπως εγώ σαν ένας διαφορετικός εκάστοτε. Και το να αρχίσει κανείς μια συνεχή διαμάχη με τον Α. και τον Κ. υπόσχεται μονάχα λαβύρινθους, παραλογισμούς, αποτελμάτωση και χάσιμο του οπτικού ορίζοντα. Και το χειρότερο; Εξασφαλισμένη δηλητηρίαση της χαράς πάνω στη γέννησή της. Στοχάσου μονάχα τον καιρό που προμετωπίδα σου ήταν η περίφημη “Τραυματική Εμπειρία” και θα καταλάβεις.
Τετάρτη, 23 Ιουλίου 2025
Έξω λοιπόν, από μένα, η πρόθεση, σ’ αυτό το στάδιο της διαμάχης, και καλό να το γνωρίζουμε και οι δυο. Αυτό δε φανερώνει μια υπερβολική αισιοδοξία μα μια παραδοχή αδυναμίας επηρεασμού μιας σειράς γεγονότων που ξεκινά από τη γνώση. Αν θέλεις, μια θυσία ενός κομματιού του μέλλοντος προς χάρη ενός κομματιού του παρόντος. Εξ άλλου υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, σ’ αυτές τις διαμάχες, ν’ αναμείξουμε, μερικές φορές ασυνείδητα, τους γονιούς μας και τους γονιούς των γονιών μας. Κι ακόμα ένα σωρό πράγματα ουσιαστικά έξω από μας.
Πέμπτη, 24 Ιουλίου 2025
Απόγευμα 5 και 25 ένας ουρανός τέλεια γκρίζος και μια ατμόσφαιρα που οδηγεί εύκολα στην ακινησία και στη χαύνωση. Ήμουν στον κήπο όταν ένιωσα την πίκρα να μ’ έχει πιάσει απ’ το λαιμό και να προσπαθεί να με ρίξει κάτω. Έτρεξα σαν κυνηγημένος στο υπόγειο να σου γράψω τις γραμμές που διαβάζεις. Κ. μικρούλα μου πώς θα γίνει με σένα και μένα;
Παρασκευή, 25 Ιουλίου 2025
Το στομάχι μου. Σφίγγεται σφίγγεται σφίγγεται. Μοιάζει να προσπαθεί να συγκεντρωθεί όλο σ’ ένα σημείο. Αύριο θα πετάξω ψηλά και θα φύγω. Θα μείνουν όλα πίσω μου. Το ξέρω Night is the enemy. Και για σένα. Θα μετανιώσεις. Δε μπορεί παρά να μετανιώσεις. Και οι νύχτες θα έχουν φύγει. Θα τις έχουμε χάσει. Τις νύχτες μας. Τις δικές μας νύχτες τις τόσο πιο μπροστά πληρωμένες. Θέλω να φωνάξω:
- Δε με νοιάζει τίποτα.
Το στομάχι μου που σφίγγεται σφίγγεται.
Σάββατο, 26 Ιουλίου 2025
Κι αν είμαι στρατιώτης στο όνομα των Θεών προσπάθησα να μη συμπεριφέρομαι σαν τέτοιος. Κι αν οι μέρες μου ήταν ελάχιστες ούτε για μια στιγμή δεν είπα:
- Θα της τηλεφωνήσω γιατί θα φύγω σε λίγο.
Και θα φύγω διψασμένος. Γεύτηκα όμως την ηδονή του να σπαταλάς ανοιχτόχερα τον καιρό. Να σπαταλάς τα λεπτά τα δευτερόλεπτα τις νύχτες. Όλα! Και να λες:
- Μεταθέτω τη χαρά και την ηδονή τη συσσωρεύω.
Κυριακή, 27 Ιουλίου 2025
Η καρδιά μου λυπάται που θα σ’ αφήσει. Και πρόσεξε μερικά τραγούδια σκοτώνουν. Night is the enemy. Τι θα κάνεις τις νύχτες που θα ʼρθούν; Τι θα συλλογιέσαι; Τα δυο μικρά ζώα τα χέρια μας που γύρευαν ν’ ανέβουν το 'να πάνω στο άλλο. Η οικειότητα των χεριών μας που με ξάφνιασε. Το μυρμήγκιασμα του κορμιού. Η τάση του. Το σφιγμένο μου στομάχι. Το κρύο που αισθάνθηκα. Και πάντα οι λάθος εκτιμήσεις μου. Πόσο χαίρομαι που μπορώ να βγάλω τη γλώσσα στον εαυτό μου και να του φωνάξω:
- Λάθος! Εκτίμησες λάθος!
Πόσο δεν ξαφνίστηκα. Μονάχα που πόνεσα. Μονάχα που ήμουν άνθρωπος πολύ. Ήμουν γλυκός και θλιμμένος και ήθελα. Ήθελα.
Δευτέρα, 28 Ιουλίου 2025
Θα φύγω με σφιγμένο στομάχι με το μυαλό μου να καίγεται και τα χείλη αποφασιστικά τεντωμένα. Θα δαγκώσω τα χείλη και θα φύγω. Σαν πληγωμένος αρχαίος Θεός της εκδίκησης θα φύγω. Και όλα θα συνεχίσουν το δρόμο τους. Ξέχασέ με αν μπορείς. Θα είμαι για καιρό ότι πιο πολύτιμο έχασες. Θα είμαι το βαρύ αντίτιμο της παραμικρής σου ευτυχίας.
Τρίτη, 29 Ιουλίου 2025
Η νύχτα κουλουριάζεται
Και σκάζει
Τα χέρια μου γιόμισαν
Αστέρια
Που δεν ξέρω
Ν’ αποθέσω
Στα μαλλιά σου
Τετάρτη, 30 Ιουλίου 2025
Οι ψυχές μας βγάζουν κάτι χεράκια ροζ να κρατηθούν. Κλαίνε και κανείς δε φαίνεται να τις προσέχει. Η χαμένη τελειότητα πάλι και πάλι φαίνεται να περνά στο βάθος ανίκανη πια να μας κάνει ν’ ανακαλέσουμε τους χαμένους παράδεισους στη μνήμη μας. Όμως τα πάντα τη δικαιοσύνη τους. Και η ζωή μας. Η δική σου και η δική μου. Αυτές που πάμε να τις καταστήσουμε παράλληλες σε μία ύστατη προσπάθεια να τις ταυτίσουμε.
Πέμπτη, 31 Ιουλίου 2025
Το παραμικρότερο κάθε τι που ζητά την αγάπη μας, τη συμπόνια μας, την κατανόησή μας, τέλος. Κι εμείς βιαστικοί και αδιάφοροι που προσπερνάμε φεύγοντας. Οι ζωές οι άλλες που μας ξεφεύγουν. Αυτές που ανασαίνουν γύρω μας χωρίς ποτέ να στυλώσουμε πάνω τους ένα μάτι αγρύπνιας. Γιατί όχι; Οι ζωές των γονιών και των αδελφών μας. Πόσο πλησιάζεται μια ζωή, πόσο ταυτίζεται μ’ ένα κομμάτι λόγου, μ’ ένα πίνακα ζωγραφικής, μ’ ένα άγαλμα;
Να είσαστε όλοι Καλά!
